Alien

Um daginn horfði ég á Alien og svo Aliens á spólu. Það var í sjálfu sér afrek að koma vídjóinu í samband og fá það til að virka. Hraðspólið afturábak virkaði heldur ekki svo ég varð að spóla hægt og það tók svona hálftíma. En þrautseigjan(lesist þrjóskan) skilaði sínu.
Alien fjallar um áhöfn á flutningageimskipi sem er vakin fyrr úr djúpsvefni vegna neyðarkalls frá órannsakaðri plánetu. Þau lenda á plánetunni og finna stórt ?geimskip? sem virðist alveg líflaust. Einn úr áhöfninni snýr þó til baka í skipið sitt með einhverja lífveru fasta framan í sér. Hann er í dái þangað til veran lætur sig hverfa en þá virðist allt vera í lagi. Stuttu seinna brýst þó geimvera út úr honum við matarborðið. Það er með frægari atriðum kvikmyndasögunnar, enda sjúklega nett. Þá hefst spennandi atburðarás sem svíkur engann þann sem leitar að afþreyingu.
Myndin fylgir aðallega einum meðlimi áhafnarinnar, henni Ripley, sem virðist vera mjög venjuleg kona með sterka rökhugsun.

Ripley á góðum degi

Við sjáum ekki mikið af verunni nema þegar hún er ungi að rífa sig lausa frá mannhýsli sínum. Annars er hún einhver staðar í skipinu að gera það gott og éta einn og einn áhafnarmeðlim. Ripley lendir í útistöðum við einn meðlim áhafnarinnar sem er vélmenni, en hann vill rannsaka veruna og hefur skipanir um það frá tölvu skipsins. Ripley veit hins vegar að það þarf að drepa veruna eða drulla sér sem lengst í burtu.
Brellurnar eru góðar í myndinni en hún fékk einmitt Óskarinn fyrir þær. Það er í rauninni ekki krafist mikils nema að veran sé vel gerð og drápin séu raunveruleg. Það hefur örugglega verið rosalegt að fara á þessa mynd þegar hún kom fyrst út því spennan er byggð upp svo mikið og svo birtist bara einhver drullu raunveruleg vera sem er til í að éta þig. Og já, hún hefur sýru í staðinn fyrir blóð.
Gæða skemmtun fyrir alla sem vilja tryllta spennu sci-fi mynd. Pottþétt!

Aliens gefur fyrri myndinni ekkert eftir, en hér er kominn annar leikstjóri, James Cameron. Hann hafði þá áður gert Terminator, sem er ruddaleg hasarmynd og á það sameiginlegt með Alien að skarta kvennperósnu í aðalhlutverki.
Söguþráðurinn er ekki merkilegur og á í rauninni ekki að vera það. Ripley finnst fyrir einskæra heppni svífandi um geiminn í litla farinu sem hún slapp á í fyrri myndinni, en það eru liðin 57 ár. Menn eru samt ekki á þeim buxunum að trúa Ripley og það er ekki fyrr en allt samband við nýlendu á plánetunni úr fyrri myndinni glatast sem þeir vilja eitthvað með hana hafa. Þá er lagt upp í leiðangur til að tékka á status á nýlendunni. Úrvalslið hermanna skipar stærsta hluta hópsins og bera þau mjög stórar byssur og eru frekar miklar stereotýpur, en það er spurning hvort þessi mynd hafi átt þátt í að móta þessar týpur, ég þekki það ekki nógu vel. Það er líka eitt vélmenni í hópnum og Ripley er ekki á þeim buxunum að treysta því. Actionið fer svo í gang þegar þau lenda á nýlendunni og eiga í erfiðleikum með að komast burt.
Það sem þessi mynd hefur upp á að bjóða er klassa hasar og skemmtilegar persónur. T.d. eru tvær kvennhetjur, Ripley og Vasquez, sem er frekar lesbíuleg, skotóð gella. Hún heldur uppi fjörinu á meðan Ripley er miklu alvarlegri og þarf líka að glíma við karlrembu og yfirvald sem vill henni allt illt.

Ein aðalpersónan er Newt, lítil stelpa sem er eini eftirlifandinn á plánetunni. Hún treystir engum nema Ripley og kannski eins gott, því hún hefur komist af best sjálf. Myndin inniheldur meira magn af verum en fyrsta, sem var bara með eina, en þær eru samt ekkert auðdrepanlegar. "Endakallinn" er líka skuggaleg vera sem ég væri ekki til í að lenda í.

Aftur, klassa hasarmynd sem veldur ekki vonbrigðum, ekki einu sinni rúmum 20 árum eftir að hún kom út.

Newt í ruslageymslunni