Jóhannes

Ég fór á Jóhannes kvöldið eftir að leikstjórinn, Þorsteinn Gunnar Bjarnason, mætti í spjall til okkar. Þess vegna gat ég augljóslega ekki spurt hann um eitthvað sem ég þyrfti að fá svör við. Það er ekkert sem mér dettur í hug sem ég myndi spyrja hann að enda var hann mikið spurður í spjallinu. Þetta gerði það að verkum að ég var aðallega að leita að göllunum sem búið var að minnast á. Ég og Eggert fórum í keppni hvor myndi finna eða muna eftir fleirum og ég held ég hafi unnið.

Í stuttu máli fjallt myndin um mjög venjulegan miðaldra mann að nafni Jóhannes sem stoppar til að hjálpa ungri stúlku með bilaðan bíl. Hún er frekar saklaus sveitastelpa og bíður honum inn í te svo hann geti þornað. Þá verður ekki aftur snúið og atburðarásin vindur upp á sig, Jóhannes er eltur af kærasta stelpunnar og löggunni sem telur hann vera pervert og gluggagæji. Það er enginn forleikur að sögunni og engin kynning á persónunm, nema þegar þau spyrja hvert annað hvað þau geri. Allt annað verðum við að túlka út frá gjörðum þeirra og hvað þau segja.

Mér finnst Jóhannes heppnast mjög vel miðað við hversu lítill tími fór í gerð myndarinn sjálfrar. En á móti kemur kannski að sagan er einföld og auðveld í meðferð. Ég náttúrulega vissi að eitthvað af myndinni var döbbað og ég tók alveg eftir því, en sennilega bara af því ég var að leita að því. Nema kannski þegar hann var að borða pulsuna, þá var smjattið alveg geðveikt hátt.

Það voru allir búnir að tala um hvað Unnur Birna væri léleg svo ég bjóst við einhverjum hryllingi. Ég get eiginlega ekki dæmt um hana því hún var betri en hryllingur, en ég sá auðvitað að hún var ekkert sérstök.

Laddi stóð sig vel enda bara natural leikari eins og Þorsteinn Gunnar sagði. Það er líka frekar basic að hafa Ladda í einhverri svona týpískri íslenskri mynd. Honum tekst alltaf að vera fyndinn og flest miðaldra fólk missir sig þegar það sér Ladda með boner. Hvað gæri hugsanlega verið fyndnara. Það er bæði sölumennska og ekki að vera með Ladda í aðalhlutverki, hann fittar vel í hlutverkið en er líka mjög heitur þessa dagana. Hin stóru nöfnin, Stefan Karl og Unnur Birna eru virkilega góð auglýsing en svo er Stefan líka fæddur fyrir svona hlutverk.

Gömlu konurnar voru mjög fyndnar og gáfu myndinni soldið víðari húmor. Þær voru algerir seggir en samt eitthvað svo líklegar til að vera ekta, þær voru ekki of ýktar, en þó alveg á mörkunum.

Jóhannes er ekki gerð á neinum styrkjum svo það er nauðsynlegt að hafa stór nöfn í henni. Það hefði aldrei gengið svona vel ef þau væru ekki aðal aðdráttaraflið. Myndin er ekki það góð. Halldór Kristján sagði í spjallinu að myndin væri alveg týpísk íslensk grínmynd frá níunda áratugnum. Ég held að hann hafi hitt naglann á höfuðið þarna. Svona hrakfallamynd með frekar alvarlegri aðalpersónu.

Fínasta íslenska mynd en ekkert sem ég hrópa húrra yfir.

P.S. það var mjög fyndið þegar Þorsteinn Gunnar talaði um hvernig þeir tóku upp bílaeltingaleikinn. Ég hefði verið til í að sjá svipinn á kellingunni sem bankaði á rúðuna hjá þeim og sagðist vera búin að hringja í lögguna þegar hún sá Ladda og myndavélarnar. Mig langar soldið að prófa að taka upp svona eltingaleik, örugglega adrenalín kick.

Handritaáhorf - Training Day

Ég viðurkenni það fúslega að ég hef séð Training Day áður, en það er alveg frekar langt síðan, mundi bara hvað gerist í aðalatriðum. Ég ætlaði fyrst að horfa á Snatch, en ég hef ekki séð hana. Handritið var samt öðruvísi upp byggt en myndin og það ruglaði mig frekar mikið, svo ég sleppti henni eftir sirka 20 mín. Mér fannst handritið ekki flæða jafn vel í Snatch, en það var kannski vegna þess að ég las bara byrjunina og þar er eiginlega bara veri að kynna persónur til sögunnar.
Ég ætla fyrst að tala um hvernig var að lesa handritið með, en svo fjalla aðeins um myndina, því þarna er eðalræma á ferðinni.

Training Day snýst að mestu leyti um samband Jake(Ethan Hawke), nýliða í fíknó, og Alonzo(Denzel Washington) sem er leiðbeinandinn hans. Þar af leiðir að handritið er að mestu leyti samtöl. Það nær samt vel að mynda stemminguna sem á að vera í bílnum(sem þeir eyða mestum tíma í) með því að inn á milli setninganna er skotið hugsunum Jakes. Þetta gerir það að verkum að lesandinn sér fyrir sér svipbrigði Jakes. Nú er undið leikaranum komið að skila þessum tilfinningum vel til áhorfandans. Auðvitað hafa flestir áhorfendur ekki lesið handritið og vita því ekki hvað það segir að Jake eigi að gera. Það gefur manni meiri og dýpri skilning á líðan persónanna að lesa handritið. Aðstæðurnar og ytri áhrif koma ekki eins mikið fyrir í handritinu en það gefur leikstjóranum meira svigrúm til að beyta sínum stílbrögðum og ná fram því sem hann vill. Mesti munurinn á handritunum fyrir Snatch og Training Day fannst mér þessi sköpun aðstæðna, en hún var mun opnari í Training Day.

Alonzo nennir ekki að handtaka

Training Day er virkilega góð mynd. Hún fjallar um Jake sem er að hefja feril sinn sem fíkniefnalögga. Hann mætir í vinnuna fyrsta daginn til leiðbeinanda síns, Alonzo. Þann dag á hann að læra af því sem hann sér hjá Alonzo. Alonzo er ekki með gott "first impression" og er með frekar mikil leiðindi við Jake, en helur ekkert aftur af sér við að segja honum hvernig heimurinn virkar. Hann gabbar Jake til að reykja englaryk og drekka bjór í vinnunni. Þeir keyra um í bílnum hans Alonzo og fara aldrei á stöðina. Við fáum strax þá hugmynd að Alonzo sé ekki allur þar sem hann er séður en Jake gerir þó allt sem hann vill að hann geri vegna metnaðar síns. Þegar líður á myndina leikur þó enginn vafi á að Alonzo er spillt lögga. Hann fer um bæinn eins og hann eigi hann og rænir og gerir í raun bara það sem honum sýnist. Jake er ekki hrifinn af því en hann ætlar ekki að mótmæla of mikið og missa af tækifærinu til að verða alvöru lögga.
Ég ætla ekki meira útí söguþráðinn til að spoila ekki. Myndin á allt sitt í sambandi Jake og Alonzo og hvernig Alonzo kemur fram við hann. Hann virðir ekki skoðanir hans og er of stórt egó til að sjá eigin galla. Hann afsakar það sem hann gerir rangt með tölum og staðreyndum um feril sinn en er í raun bara að reyna að blekkja sjálfan sig. Hann er orðinn svo spilltur að hann sér ekki hvað er rangt við að stela af fátæku, venjulegu fólki. Hann heldur að hann sé yfir það hafinn. Jake er með svo mikla réttlætiskennd að hann getur ekki tekið við peningum sem þeir ræna af dópsala, þrátt fyrir að ekki nokkur maður myndi komast að því. Þeir eru algjörar andstæður en þó virðist Alonzo hafa eða hafa haft einhvern vott af samvisku, en hafa valið ranga braut. Alonzo er orðinn svo mikið egó og eiginhagsmunaseggur að allir þeir sem hann "hefur í vasanum" eru farnir að hata hann og vilja jafnvel drepa hann.

Action

Myndin gerist öll á einum degi, eða Þjálfunardeginum, og SPOILER endirinn er skilinn eftir í soldið lausu lofti, en þó má búast við því að réttvísin sigri á endanum SPOILER ENDAR. Denzel Washington sýnir geðveikan leik, en svona hlutverk henta honum mjög vel. Þar sem persónurnar dansa á einhverjum siðferðislínum. Hann getur sýnt einhvern svipbrigðalausan svip sem lýsir samt hörku og nettleika. Geggjað. Ethan Hawke stendur sig líka mjög vel og þó hlutverkið krefjist næstum bara einhvers ráðalauss og sjokkeruðum svip tekst honum vel til.
Frábær mynd og gaman að lesa handritið og fá nokkruns konar staðfestingu á því sem myndin á að sýna manni.

Jake í kröppum dansi

Arrested Development

Nú veit ég ekki hvort það er mikið um þáttaraðagagnrýni í kvikmyndagerð, en ég er mikið fyrir þætti, þeir eru stuttir og gott að skella einum í gang meðan maður borðar eða eitthvað eftir skóla.
Arrested Development eru klárlega uppáhalds þættirnir mínir. Ég gæti ekki valið þætti í annað sæti, en það skiptir ekki máli, þessir eru bestir. Ég hreinlega man ekki af hverju ég byjaði að horfa á AD, hvort þeir voru á skjá einum eða eitthvað. En nú á ég allar seríurnar og dett öðru hverju í hálfgert maraþon þar sem ég tek eina seríu á 3 dögum eða svo. Af einhverjum óhimneskum ástæðum var hætt að framleiða þá eftir 3 seríu.
Það sem gerir þessa þætti þá bestu er klárlega persónusköpunin. Það er einn venjulegur karakter og allir hinir eru létt eða vel geggjaðir. Sá maður er aðalpersónan, Michael Bluth. Hann er tæplega fertugur ekkill með einn sirka 16 ára son, George Michael Bluth. Michael vinnur í fyrirtæki pabba síns og er langduglegasti og gáfaðasti starfsmaðurinn. Í fyrsta þættinum er pabbi hans, George Bluth Sr., handtekinn og Michael eiginlega neyðist til að taka yfir stjórn fyrirtækisins til þess að bjarga fjölskyldunni. Fjölskyldan hefur ekki verið öll saman lengi en Michael hatar fátt meira en þau öll saman. Hann ætlar að komast burt frá þeim en eins og áður sagði, neyðist hann til að bjarga þeim.
Það er erfitt að segja hver er mesta keisið í fjölskyldunni því hver er öðrum skrýtnari. Michael á tvo bræður, Gob og Buster. Gob er elstur en alls ekki vitrastur. Hann er misheppnaður töframaður sem er ófær um að framkvæma einföldustu verkefni. Gob hefur aldrei unnið handtak á ævinni, heldur lifað á peningum fjölskyldunnar úr fyrirtækinu. Hann fær hverja asnalegu hugmyndina á eftir annari.

Buster er yngsta systkinið og alveg einstakur. Hann býr ennþá með mömmu sinni, og hún er alveg nógu klikkuð til að losa aldrei greiparnar af honum. Buster er ..tja.. innhverfur og veit ekkert hvernig á að lifa lífinu. Það er mjög erfitt að lýsa honum, en hann er bara stórfurðulegur.
Tvíburasystir Michaels heitir Lindsay. Hún hefur mjög litla samvisku og nýtir það til að safna pening með góðgerðarsamkomum, t.d. til verndar náttúrunni. Samt er henni alveg sama, en hún reynir stundum að blekkja sig um að svo sé ekki. Hún á eina dóttur, Maybe, sem hefur fengið takmarkað uppeldi og er mjög sjálfstæð. Hún er jafn gömul og George Michael en óskar þess að vera fullorðin. Hún er prakkari og gerir það sem henni sýnist. Helsta ástæða þess að uppeldi Maybe fór úrskeiðis er faðir hennar, Tobias Fünke.
Tobias er, eins og búist er við, eiginmaður Lindsay þó hann sé eiginlega meiri kelling en hún. Hann er klárlega fyndnasti karakterinn og allt sem hann segir er fyndið. Hann er menntaður held ég sálfræðingur en missti leyfið stuttu áður en söguþráðurinn hefst. Þá finnur hann sér nýja köllun, að vera leikari. Það klikkar aldrei þegar hann tekur atriði sem hann reynir að fá í áheyrnarprufum. Síðar sækir hann um í “The Blueman Group” en fær aldrei inngöngu. Samt málar hann sig iðulega bláan í von um þeir skildu hringja. Þrátt fyrir að reyna að vera venjulegur tekst honum alltaf að koma sér í vandræðalegar aðstæður með fáránlegum misskilningi. Svo er hann líka “nevernude” og er því alltaf í gallastuttbuxum innst, líka í sturtu. Leikarinn, David Cross, sýnir stjörnuleik í hverjum þætti og virðist vera sniðinn fyrir hlutverkið. Maður sér angistina og vandræðaleikann skína úr augunum hans og skallinn gerir bara gott betra. Hjónaband Tobiasar og Lindsayar er í molum og þau geta ekki ákveðið sig hvort þau vilji skilja eða ekki.

Tobias Fünke

Foreldrar Michaels er George og Lucille Bluth. Hjónaband þeirra er furðulegt en oftast virðist Lucille bara vera með George útaf peningunum. Á móti heldur George oft framhjá konu sinni. Þau taka þó stutt tímabil inn á milli þar sem þau eru “madly in love”. George á líka tvíburabróður sem kemur inn í þættina seinna þegar George er í fangelsi.
George Michael Bluth er sonur Michaels og líkist föður sínum að mörgu leyti. Hann er næst venjulegastur af öllum í fjölskyldunni en á samt við ýmis vandamál að stríða. Hann er virkilega feiminn og lætur undan þrýstingi. Í fyrsta þættinum fer hann í sleik við frænku sína, Maybe, og verður strax ástfanginn af henni. Sá brandari endist í gegnum alla þættina og þreytist ekki. George Michael er virkilega vandræðalegur og stressaður gæi, en samt á miklu venjulegri hátt en Tobias. Leikarinn, Michael Cera, er orðinn frægur í Hollywood leikari og leikur yfirleitt persónur sem líkjast á margan hátt George Michael.
Húmorinn í þáttunum snýst mikið um eiginleika persónanna og tekur því smá stund að komast inn í þá. Djókarnir eru ekki týpískir fyrir bandarískar sid-coms og það besta er að það er enginn “dósahlátur”, enda væri salurinn í kasti allan þáttinn. Hvert augnablik á að vera fyndið, og er það.

Ég hef ekki mikið vit á handritaskrifum en mér finnst AD alveg frábærlega skrifaðir þættir. Brandarar sem koma í fyrri þáttum eru oft endurvaktir og nýjum breytum bætt við. Allt einhvern vegin bara smellur saman.
Síðan þáttunum var cancellað í USA hefur verið bíómynd í bígerð. Mér skilst að vandamálið liggi í að fá leikarana til að taka þátt í henni. Ég vona innilega að bíómyndin verði að veruleika og þá verða sennilega allir lausir endar hnýttir eftir lok 3. seríu.

RIFF

Ég sá bara 5 myndir á RIFF, sem er mjög ekki nógu gott en ég var fáránlega busy. En passinn borgaði sig þó. Ég ætla ekki að skrifa um Antichrist hér, finnst hún eiga sér blogg skilið fyrir að vera ... spes.

Dogtooth

Pottþétt með skrýtnari myndum sem ég hef séð! Hún fjallar um fjölskyldu sem býr í stóru húsi með háa girðingu umhverfis lóðina. Börnin 3 fá aldrei að fara út fyrir girðinguna, þeim er kennt að þar sé hættulegur heimur. Þau er orðin u.þ.b. tvítug en samt loka foreldrarnir þau inn í skel ennþá.

Það sem þessi mynd á helst að sýna er hverstu mikilvægt er fyrir börn að þekkja annað en bara heimili sitt og hve uppeldi er stór þáttur. Foreldrarnir loka einfaldlega á það sem þau vilja ekki að börnin viti um. Eitthvað eru þau líka mikið twisted því þegar konan sem fullnægir kynþörf sonarins er rekin á elsta systirin að redda því, Þá sést best hvað börnin eru reynslulaus en þau sjá ekkert að þessu uppátæki.

Fyrst og fremst óþægileg mynd, en þó áhugaverð á sinn hátt. Full hæg fyrir minn smekk, myndi sennilega ekki horfa á hana aftur, en ég mun muna eftir henni, það er pottþétt.

Firemen’s Ball

Því miður komst ég ekki á One Flew Over the Cuckoo’s Nest því ég var á æfingu en ég ákvað að fara á þessa, sennilega bara því hún er eftir Milos Forman. Ég sé ekkert eftir því, þó að hin hefði eflaust verið betri. Firemen’s Ball er síðasta mynd Formans í Tékkóslóvakíu og hann fer með stæl. Myndin er gamansöm en um leið samfélagsádeila sem gagnrýnir yfirvaldið.

Slökkviliðsmennirnir reyna eftir mesta megni að hafa ballið fullkomið en eftir því sem þeir skipta sér meira af, því meira fer úrskeiðis ***Smá spoiler*** Fegurðarsamkeppnin og happdrættið fara alveg út um þúfur og þegar eldur kviknar í bænum er slökkvibíllinn fastur og kallarnir alveg gangslausir. Botninum er síðan náð þegar heiðrunin á fyrrum forseta stöðvarinnar misheppnast alveg***Spoiler endar***

Helsti gallinn við myndina fannst mér að samtölin rúlluðu ekki mjög eðlilega, þó ég þekki ekki hvernig tékkóslóvakíska rúllar í daglegu tali. Fyndnast var þó að í byrjun gleymdist að setja á texta og enginn skildi neitt. Það var frekar steikt en svo var myndin jafnvel steiktari.

Dead Snow

Ég hef ekki séð margar splatter myndir og veit í raun ekki við hverju ég á að búast þegar ég sé þær. Braindead var sennilega sú fyrsta sem ég sá og mér fannst hún skemmtileg, en fáránlega skrýtin, Dead Snow er sú besta síðan ég sá Braindead. Vegna vanþekkingar minnar á splatterum var ég alltaf að bera hana saman við Reykjavík Whale Watching Massacre. Þessi mynd er svo miklu betri í alla staði! Það ætti ekki einu sinni að bera þær saman.

Söguþráðurinn er mjög einfaldur og týpískur. Nokkur ungmenni fara saman í skála langt frá mannabyggð. Karakterarnir eru ekki heldur frumlegir en halda myndinni alveg saman og skemmta manni ágætlega.

Nazistazombiarnir eru aðal aðdráttaraflið við þessa mynd og standa heldur betur fyrir sínu. Helsta áhugamál þeirra eru garnir fórnarlambanna og eltingaleikurinn verður stórskemmtilegur. Söguþráðurinn er þunnur en skemmtanagildið hátt, alveg eins og það á að vera.

Prodigal Sons

Prodigal Sons er fyrsta myndin sem ég sá á RIFF og því miður eina heimildarmyndin. Kimberly Reed var strákur en eftir að hann flutti að heima skipti hann um kyn og er nú kona. Myndin byrjar þegar Kim kemur aftur heim til þess að fara á reunion úr skólanum. Það sem hún er stressuðust yfir er að hitta fósturbróður sinn, Marc. Þau hafa ekki talað saman lengi en hún vill bæta þetta samband.

Kim leikstýrir myndinni sjálf og tekur sumt efnið sjálf upp. Óþægilegustu mómentin eru þegar hún er sjálf með kameruna og Marc tekur köst þar sem persónuleiki hans breytist til hins verra. Mér finnst myndin fjalla meira um hvernig er að umgangast bróður sem tekur svona persónuleikabreytingum. Kynskiptiaðgerðin er meiri baksaga þó að Marc fái útrás fyrir tilfinningar sínar í garð kynskiptingarinnar. Þessi óvissa með kynið varð nokkurs konar yfirborðsástæða fyrir því að Marc og Kim töluðust ekki við.

Áhugaverð mynd sem kemur manni til að hugsa um leið og óþægileg móment þjaka mann.